Οι Ιάπωνες σχεδιάζουν έναν πολύπλοκο αλλά πρωτοποριακό κινητήρα με μηδενικές εκπομπές ρύπων που θα σώσει τη βενζίνη και θα προσφέρει μια εναλλακτική στην ηλεκτροκίνηση.

Η Mazda, όπως κι αρκετές ιαπωνικές αυτοκινητοβιομηχανίες, είναι εταιρεία που δεν θέλει να ακολουθήσει τυφλά τη μόδα της ηλεκτροκίνησης. Η φίρμα από τη Χιροσίμα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, είτε με τους περιστροφικούς κινητήρες είτε με τις ιδέες της γύρω από τα συνθετικά καύσιμα.

Τώρα, μια πατέντα που είδε το φως της δημοσιότητας δείχνει ότι πειραματίζεται με κάτι που μοιάζει βγαλμένο από επιστημονική φαντασία. Έναν κινητήρα 6 χρόνων που μπορεί να παράγει υδρογόνο από τη βενζίνη και να το καίει για να κινήσει το αυτοκίνητο. Η ιδέα για ένα μοτέρ με τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική δεν είναι καινούργια, αφού η Porsche έχει ήδη καταθέσει έναν αντίστοιχο σχεδιασμό, αλλά στην περίπτωση της Mazda η ουσία βρίσκεται στον τρόπο που αξιοποιούνται τα καύσιμα.

Η ιαπωνική εταιρεία κατέθεσε την πατέντα με τίτλο «Σύστημα αναμόρφωσης καυσίμου για οχήματα», όπου περιγράφεται λεπτομερώς η αρχή λειτουργίας. Στη βάση του βρίσκεται ένας κλασικός τετράχρονος κινητήρας, στον οποίο προστίθενται δύο ακόμη φάσεις.

Μετά την εισαγωγή, τη συμπίεση, την καύση και την εξαγωγή, ακολουθεί μια διαδικασία «επανασυμπίεσης», κατά την οποία τα καυσαέρια οδηγούνται σε έναν «αποδομητή». Πρόκειται ουσιαστικά για έναν ειδικό καταλύτη, που εκμεταλλεύεται τη θερμότητα των καυσαερίων για να διασπάσει τη βενζίνη σε μικρές ποσότητες υδρογόνου.

Το υδρογόνο αυτό τροφοδοτείται ξανά στον θάλαμο καύσης και καίγεται σχεδόν αμέσως, προσφέροντας ενέργεια χωρίς να απελευθερώνει διοξείδιο του άνθρακα. Ο παραγόμενος καθαρός άνθρακας προσκολλάται στα τοιχώματα του καταλύτη και συγκεντρώνεται σε ειδικό δοχείο, αποτρέποντας την εκπομπή του στην ατμόσφαιρα. Με αυτόν τον τρόπο, η καύση παραμένει ενεργειακά αποδοτική, αλλά ταυτόχρονα φιλική προς το περιβάλλον.

Η ιδέα ακούγεται ουτοπική, όμως οι Ιάπωνες υποστηρίζουν ότι λειτουργεί στην πράξη. Το πλεονέκτημα είναι ότι δεν χρειάζονται μεγάλες δεξαμενές υδρογόνου. Ένα μικρό ρεζερβουάρ αρκεί, αφού το μεγαλύτερο μέρος του καυσίμου παράγεται επιτόπου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κινητήρας μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει και με απλή βενζίνη, μέχρι να παραχθεί επαρκής ποσότητα υδρογόνου.

Το μειονέκτημα βρίσκεται στην πολυπλοκότητα. Η ύπαρξη πρόσθετων βαλβίδων, οι μηχανισμοί που θα πρέπει να τις ελέγχουν και ο γενικότερα περίπλοκος σχεδιασμός του θαλάμου καύσης κάνουν την υλοποίηση του κινητήρα ιδιαίτερα δύσκολη και ακριβή.

Παρά τα εμπόδια, η ιδέα είναι εντυπωσιακή. Η Mazda δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν βλέπει το μέλλον μόνο σε μπαταρίες και καλώδια και την ώρα που οι περισσότεροι κατασκευαστές επενδύουν αποκλειστικά στην ηλεκτροκίνηση, εκείνη εξακολουθεί να πειραματίζεται με λύσεις που μπορεί να δώσουν παράταση ζωής στον κινητήρα εσωτερικής καύσης. 

Αν η νέα αυτή τεχνολογία καταφέρει να περάσει από τα χαρτιά στην πράξη, τότε ίσως το μέλλον των αυτοκινήτων να είναι πιο πολύπλευρο απ’ όσο φανταζόμαστε.