Τη δεκαετία του 1970 η γαλλική εταιρεία εξέλιξε σε συνεργασία με τη Mercedes το Peugeot P4, το οποίο υπηρέτησε για δεκαετίες στον γαλλικό στρατό. Όμως, πλέον σχεδόν όλοι το έχουν ξεχάσει.

Πριν από μισό αιώνα, ο γαλλικός στρατός χρειαζόταν ένα νέο ελαφρύ τετρακίνητο όχημα για να αντικαταστήσει τα πλέον απαρχαιωμένα Jeep Willys και Hotchkiss M201. Ανάμεσα στις διάφορες απαιτήσεις, υπήρχε μία ιδιαίτερα αυστηρή: έπρεπε να είναι γαλλικό.

Εκείνα τα χρόνια, όμως, οι εθνικοί κατασκευαστές φαίνεται να είχαν ξεχάσει τον τομέα των εκτός δρόμου οχημάτων και δεν έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ανάγκες του στρατού: άλλωστε, 10.000 αυτοκίνητα ήταν μάλλον λίγα για να δικαιολογήσουν το κόστος σχεδίασης και παραγωγής ενός ολοκαίνουργιου οχήματος.

Αντιμέτωπη με αυτά τα προβλήματα, η Γαλλία πρότεινε μία συμμαχία με τη Δυτική Γερμανία και την Ιταλία. Στόχος της πρότασης ήταν η δημιουργία μίας "ευρωπαϊκή Jeep", με προοπτική παραγωγής περίπου 50.000 οχημάτων για τους στρατούς των τριών χωρών.

Το πρόβλημα ήταν ότι η κάθε χώρα είχε διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες απαιτήσεις, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Στην Ιταλία γεννήθηκε το Fiat Campagnola, στη Γερμανία η Mercedes G-Class, δύο σκληροτράχηλα και καθαρόαιμα off-road οχήματα, ενώ η Γαλλία, ακόμα αναποφάσιστη, "κατέφυγε" προσωρινά στο Citroen Mehari.

Επτά χιλιάδες Mehari δίπλα στα παλιά αμερικανικά Jeeps ήταν ικανοποιητικά μέχρι ενός σημείου, όμως. Οι ανάγκες του στρατού παρέμεναν πιεστικές και έτσι η κυβέρνηση απευθύνθηκε ξανά στις Citroen, Peugeot και Renault, οι οποίες έδειξαν και πάλι μικρό ενδιαφέρον - εκτός αν δημιουργούνταν ειδικές συμμαχίες με διεθνείς εταίρους.

Έτσι, η Renault σύναψε συμφωνία με τη Fiat και μεταμόρφωσε το Campagnola σε TRM 500. Η Citroen δημιούργησε το C44 βασισμένο στο Volkswagen Iltis. Και η Peugeot πρότεινε το P4, βασισμένο στη Mercedes G-Class.

Ο γαλλικός στρατός επέλεξε το τελευταίο, καθώς πληρούσε καλύτερα τις στρατιωτικές απαιτήσεις: χωρητικότητα για τέσσερις στρατιώτες, αποσκευές και όπλα, ραδιοσύστημα και, όπως τα παλιά Willys, δυνατότητα αερομεταφοράς και ρίψης με αλεξίπτωτο.

Το Peugeot P4 άρχισε να συναρμολογείται στο εργοστάσιο του Sochaux στα τέλη του 1982. Το σασί τύπου σκάλας της Mercedes G-Class συνδυάστηκε με κινητήρες βενζίνης 83 ίππων και πετρελαίου 70 ίππων από το Peugeot 504, ενώ το κιβώτιο ταχυτήτων προερχόταν από το Peugeot 604. Το σύστημα τετρακίνησης με μπλοκέ κεντρικό διαφορικό ήταν εξ ολοκλήρου της Mercedes.

Η Peugeot ανέλαβε επίσης το ηλεκτρικό σύστημα, κάποια σημεία του αμαξώματος και τη βαφή - όλα τα υπόλοιπα τα έκανε η Mercedes. Το P4 διακρινόταν από μικρές αισθητικές διαφορές σε σχέση με την G-Class, όπως η μάσκα με το λογότυπο του Λιονταριού και κάποιες λεπτομέρειες στο εσωτερικό.

Αρχικά, ο γαλλικός στρατός παρήγγειλε 15.000 Peugeot P4, αλλά λόγω μείωσης του στρατιωτικού προσωπικού, οι παραγγελίες περιορίστηκαν σε 13.500. Από το 1985 η παραγωγή μεταφέρθηκε στο εργοστάσιο της Panhard στο Marolles-en-Hurepoix, όπου κατασκευάστηκαν άλλα 6.000 οχήματα.

Όμως, η πορεία που θα ακολουθούσε ήταν πολύ διαφορετική από της Mercedes G-Class. Ενώ το γερμανικό τετρακίνητο έγινε ένα εμβληματικό αυτοκίνητο όχι μόνο στον χώρο των εκτός δρόμου οχημάτων αλλά και γενικότερα στην αυτοκινητοβιομηχανία, το "δίδυμο" Peugeot P4 παρέμεινε περιορισμένο στη στρατιωτική χρήση: παρήχθησαν και κάποιες πολιτικές εκδόσεις, αλλά λόγω υψηλού κόστους και μέτριων επιδόσεων δεν γνώρισαν επιτυχία. Επιπλέον, η Mercedes απαγόρευσε την πώληση του P4 εκτός των αφρικανικών χωρών που είχαν συνθήκες άμυνας με τη Γαλλία.