Η 1η Ιανουαρίου 1993 είναι μέρα σταθμός για τους τέσσερεις τροχούς στην Ευρώπη καθώς τότε εφαρμόστηκαν οι προδιαγραφές Euro I για όλα τα αυτοκίνητα φέρνοντας μαζί τους τεράστιες αλλαγές.

Οι εκπομπές ρύπων των κινητήρων εσωτερικής καύσης είναι κάτι που απασχολεί στην πράξη τους κατασκευαστές αυτοκινήτου εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, στο δρόμο προς ένα βιώσιμο μέλλον.

Τα τελευταία χρόνια οι διαδικασίες για τη μείωση των εκπεμπόμενων ρύπων των αυτοκινήτων έχουν επιταχυνθεί σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, σε μια προσπάθεια μείωσης και του ρυθμού των κλιματικών αλλαγών που παρατηρούνται παγκοσμίως και με τα αμιγώς ηλεκτρικά και μηδενικών ρύπων αυτοκίνητα να αποτελούν το μέλλον.

Αναμφίβολα οι τεχνολογίες που έχουν παρουσιαστεί όλα αυτά τα χρόνια και συνεισφέρουν στη μείωση των εκπεμπόμενων ρύπων είναι πολλές και σημαντικές. Ωστόσο μία από αυτές καταφέρνει να ξεχωρίζει και θεωρείται ορόσημο στο αυτοκίνητο και δεν είναι άλλη από τον καταλυτικό μετατροπέα, τον γνωστό πλέον σε όλους μας ως καταλύτη αυτοκινήτου.

Ο καταλυτικός μετατροπέας έχει την «ευθύνη» της μετατροπής των τοξικών αερίων που παράγει ένας κινητήρας εσωτερικής καύσης κατά τη λειτουργία του σε λιγότερο τοξικά και επιβλαβή αέρια, τόσο για το περιβάλλον όσο φυσικά και για τον άνθρωπο.

Στις «ενεργοβόρες» Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής η χρήση καταλυτικού μετατροπέα στα καινούργια αυτοκίνητα με κινητήρα βενζίνης έγινε υποχρεωτική το 1975, για τα μοντέλα που παράγονταν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά.

Στην Ευρώπη, αν και υπήρχαν κάποιες υποτυπώδεις προδιαγραφές από τα 70s, η ημερομηνία που θεωρείται ορόσημο είναι η 1η Ιανουαρίου του 1993. Ήταν τότε που εφαρμόστηκαν οι προδιαγραφές ρύπων Euro I σε όλα τα αυτοκίνητα ανεξάρτητα από το έτος παρουσίασής τους.

Οι νέες τότε προδιαγραφές, που ξεκίνησαν αρχικά να εφαρμόζονται το 1988 στα αυτοκίνητα που παρουσιάζονταν ως καινούργια μοντέλα, έκαναν υποχρεωτική την ύπαρξη καταλυτικού μετατροπέα στο σύστημα εξαγωγής των καινούργιων αυτοκινήτων που πωλούνταν στις αγορές της Ε.Ε.

Οι προδιαγραφές Euro I έφεραν μεγάλες αλλαγές στον χώρο του αυτοκινήτου και ήταν ήδη ορατές πριν από την υποχρεωτική εφαρμογή τους αφού οι πωλήσεις αυτοκινήτων με καταλύτη είχαν ήδη ξεκινήσει μερικά χρόνια πριν.

Ο καταλυτικός μετατροπέας «έφερε» μαζί του την αμόλυβδη βενζίνη, που χρησιμοποιείται σε όλα τα μοτέρ που φέρουν καταλύτη, η οποία πήρε τη θέση της βλαβερής για την υγεία βενζίνης με μόλυβδο.

Παράλληλα, οι προδιαγραφές ρύπων Euro I οδήγησαν σε μια πολύ σημαντική αλλαγή και στην τροφοδοσία των κινητήρων: τα καρμπυρατέρ που μέχρι τότε κυριαρχούσαν ως λύση οδηγήθηκαν επί της ουσίας στον αφανισμό.

Την θέση των καρμπυρατέρ στην συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων πήρε ο ηλεκτρονικός ψεκασμός του καυσίμου, ο οποίος πρόσφερε σημαντικά μεγαλύτερη ακρίβεια στον όγκο του καύσιμου μίγματος που έφτανε στον θάλαμο καύσης και έτσι οδηγούσε με τη σειρά του στη μείωση της κατανάλωσης και έμμεσα στην περαιτέρω μείωση των εκπεμπόμενων ρύπων.

Την λειτουργία του ηλεκτρονικού ψεκασμού υποβοηθούσε ένα ακόμη σημαντικό εξάρτημα που έκανε την εμφάνισή του με τις τις προδιαγραφές Euro I, και αυτό δεν είναι άλλο από τον αισθητήρα λ που είναι γνωστός και ως αισθητήρας οξυγόνου.

Διαβάστε επίσης: