Όσο εντυπωσιακοί είναι σε τεχνολογικό επίπεδο, τόσο απρόσμενα χαμηλή διάρκεια ζωής έχουν οι περίπλοκες και πανάκριβες υβριδικές μονάδες ισχύος των σύγχρονων μονοθεσίων της Formula 1.

Από το 2014 οι μονάδες ισχύος της Formula 1 αποτελούνται από έξι τμήματα: τον θερμικό κινητήρα V6 Turbo 1.6 λίτρου, τους ηλεκτροκινητήρες MGU-K και MGU-H, τον υπερσυμπιεστή, τη μπαταρία και την κεντρική μονάδα ελέγχου.

Η συνολική τους ισχύς ξεπερνά τους 1.000 ίππους, για ένα μονοθέσιο περίπου 800 κιλών, όμως αυτή η απόδοση σημαίνει πως ένας κινητήρας αντέχει μόλις για επτά ή οκτώ αγώνες - περίπου 2.400 χιλιόμετρα με τις κατατακτήριες και τις δοκιμές.

Το κόστος αντικατάστασης είναι αστρονομικό: από 11 έως 16 εκατομμύρια δολάρια ανά κινητήρα. Με τέσσερις κινητήρες διαθέσιμους ανά οδηγό για τις σεζόν 2024 και 2025, το συνολικό ποσό φτάνει τα 44 με 64 εκατομμύρια δολάρια, αν και το όριο προϋπολογισμού των 135 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως για κάθε ομάδα δεν περιλαμβάνει τους κινητήρες.

Το κόστος φυσικά προέρχεται από τη σχεδίαση, εξέλιξη και η κατασκευή ενός κινητήρα F1, που απαιτεί εξωπραγματική ακρίβεια. Οι θερμοκρασίες πρέπει να παραμένουν σταθερές για να περιοριστεί η θερμική διαστολή, ενώ μετά από κάθε αγώνα ο κινητήρας αποσυναρμολογείται και εξαρτήματα όπως τα πιστόνια υποβάλλονται σε δοκιμές NDT και άλλους ελέγχους για τυχόν ατέλειες.

Μέχρι το 2004, οι ομάδες μπορούσαν να χρησιμοποιούν όσους κινητήρες ήθελαν, με αποτέλεσμα οι θρυλικοί V10 να αντέχουν περίπου 400 χιλιόμετρα - δηλαδή ουσιαστικά για έναν αγώνα.

Σήμερα, οι κανονισμοί του 2025 για τα εξαρτήματα του κινητήρα σε μια σεζόν 24 αγώνων προβλέπουν οκτώ συστήματα εξάτμισης, τέσσερις θερμικούς κινητήρες, τέσσερις υπερσυμπιεστές, δύο μπαταρίες και δύο ηλεκτρονικές μονάδες ελέγχου.

Παρά την τεχνολογική τους υπεροχή, οι κινητήρες F1 χρησιμοποιούν σχετικά «συμβατικά» υλικά: κράματα αλουμινίου για το μπλοκ, τον στροφαλοθάλαμο και τα πιστόνια, σιδηρούχα κράματα για τον στρόφαλο και τις μπιέλες, ενώ οι βαλβίδες κατασκευάζονται από κράματα νικελίου, κοβαλτίου, σιδήρου ή τιτανίου.

Χωρίς εξωτικά μέταλλα και με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 1.000°C, οι κινητήρες αυτοί δουλεύουν στο όριο - και είναι πραγματικά εντυπωσιακό που δεν διαλύονται ακόμη πιο γρήγορα.

Για το 2026, που προβλέπειται η μεγάλη τεχνική αλλαγή των κινητήρων με την αφαίρεση του MGU-H και την τοποθέτηση πολύ μεγαλύτερης μπαταρίας, η FIA επιτρέπει και τη χρήση λίγο πιο “εξωτικών” υλικών - με σκοπό τον περιορισμό του δυσθεώρητου κόστους εξέλιξης της αξιοπιστίας των νέων μονάδων ισχύος.