Η Ελλάδα έχει ένα από τα νεότερα δίκτυο αυτοκινητοδρόμων στον πλανήτη, με όρια όμως που παραμένουν τα ίδια εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει μια μεγάλη κουβέντα, πολύ σωστή φυσικά, για τον νέο Κ.Ο.Κ., την αυστηροποίηση των ποινών του και πως το γεγονός αυτό αναμένεται να μειώσει αισθητά κάθε παραβατική συμπεριφορά των οδηγών στους δρόμους μας.

Το βλέπουμε άλλωστε πλέον στην καθημερινότητά μας, ότι υπάρχει αισθητή διαφορά στην οδηγική παιδεία των Ελλήνων οδηγών, οι οποίοι υπό το φόβο του υψηλού προστίμου το σκέφτονται πλέον διπλά και τριπλά -και δεν το κάνουν τελικά- να περάσουν με κόκκινο στο φανάρι, να «φάνε» το STOP, να οδηγήσουν έχοντας καταναλώσει αλκοόλ, να κινηθούν στη ΛΕΑ και πολλά άλλα.

Επίσης, οι ταχύτητες στην εθνική, οι «μαγκιές» και γενικά τα «καγκουριλίκια» σε δημόσιους δρόμους, έχουν και αυτά μειωθεί. Προς το παρόν, είναι νωρίς να μιλήσουμε με στοιχεία για το πόση είναι αυτή η μείωση και πόσους λιγότερους νεκρούς και τραυματίες έχουμε το τελευταίο διάστημα στους δρόμους, όμως είμαι σίγουρος ότι όταν τα στοιχεία αυτά βγουν και δημοσιευθούν, θα επιβεβαιωθεί και επίσημα η αποτελεσματικότητα των νέων μέτρων.

Αυτή είναι η μία πλευρά του τι συμβαίνει σήμερα στους δρόμους μας. Η άλλη πλευρά είναι αυτή που έχει ανοίξει μια συζήτηση, κάπως διαφορετική, η οποία αφορά στο πόσο τελικά πιο «ανεκτικά» θα πρέπει να γίνουν κάποια όρια. Και εν προκειμένω, τα όρια ταχύτητας.

Ο νέος Κ.Ο.Κ. λοιπόν, θέσπισε πολύ υψηλά πρόστιμα, μακροχρόνιες αφαιρέσεις διπλωμάτων και ακόμη και φυλάκιση των παραβατών, όμως δεν άλλαξε τίποτα σε ό,τι αφορά στα όρια ταχύτητας των δρόμων. Ή μάλλον, για να είμαι πιο σωστός, δεν άλλαξε προς τα πάνω κάποια όρια ταχύτητας, αφού στην πόλη και σε συγκεκριμένους δρόμους τα μείωσε -σωστά- στα 30 χλμ./ώρα.

Το πρόβλημα που δημιουργείται έχει να κάνει με τους αυτοκινητόδρομους. Σε ένα δίκτυο μάλιστα, από τα νεότερα της Ευρώπης, το οποίο υποδέχεται συνεχώς νέα χιλιόμετρα στην έκτασή του.

Αυτή τη στιγμή, από την Αθήνα στην Αλεξανδρούπολη, από την Αλεξανδρούπολη στην Πάτρα -και σε λίγο και στον Πύργο- και από την Πάτρα στην Καλαμάτα ή στην Αθήνα, υπάρχει ένα δίκτυο κλειστών, σωστά συντηρημένων και υπέρ ασφαλών αυτοκινητοδρόμων, τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε οδηγός.

Την ίδια στιγμή της επέκτασης αυτού του δικτύου έρχεται να μπει τι ερώτημα του τι γίνεται με τα όρια ταχύτητας. Τα οποία έχουν διατηρηθεί ως είχαν -το ανώτατο δηλαδή στα 130 χλμ./ώρα- και χωρίς να υπάρχει έστω κάποια πιθανή μελέτη για το τι θα συνέβαινε εάν αυτά αυξάνονταν.

Στο carandmotor έχουμε προβάλει συχνά το θέμα, μιλώντας για το παράδειγμα της Τσεχίας που αύξησε το όριό της στα 150 χλμ./ώρα, ενώ φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και το «παραδοσιακό» παράδειγμα της γερμανικής Autobahn, με τα τμήματα χωρίς όριο ταχύτητας, τα οποία είναι σαφώς παλαιότερα από αυτά των ελληνικών δρόμων.

Ακόμη και στο μακρινό Ουζμπεκιστάν θεσμοθετήθηκε πριν λίγες ημέρες επίσημα το νέο όριο των 150 χλμ./ώρα στους νέους αυτοκινητοδρόμους της χώρας και μάλιστα, σε αυτούς που έχουν διόδια.

Στην εξίσωση εγώ θα βάλω και τα νεότερα αυτοκίνητα, που είναι υποχρεωμένα να έχουν στον βασικό τους εξοπλισμό έναν σκασμό από συστήματα ενεργητικής ασφάλειας, τα οποία επενεργούν και βοηθούν πραγματικά στην αποτροπή πολλών ατυχημάτων, τόσο στις χαμηλές, όσο και στις πιο υψηλές ταχύτητες.

Και φυσικά, θα προσθέσω επιπλέον και τον παράγοντα «άνθρωπο», ο οποίος ταξιδεύει σε αυτούς τους δρόμους με ένα αυτοκίνητο νέας τεχνολογίας και ο οποίος θέλει να κινηθεί λίγο πιο γρήγορα για να το απολαύσει, εκεί πάντα όπου επιτρέπεται, με απόλυτη ασφάλεια και μόνο με τις συνθήκες δρόμου που ανέφερα παραπάνω.

Μήπως τελικά κάποιος να ασχοληθεί και με την επαναξιολόγηση των ορίων ταχύτητας και όχι μόνο με την αυστηρότητα και αποτελεσματικότητα του νέου ΚΟΚ; Που επαναλαμβάνω είναι απολύτως σωστή.

Γνώμη μου, είναι αυτό να γίνει όσο πιο άμεσα γίνεται. Γιατί, από εκεί που είχαμε πολλά ατυχήματα και δυστυχήματα για «υπερβολική ταχύτητα», είναι πολύ πιθανό να έχουμε πλέον πολλά ατυχήματα και δυστυχήματα για το «φόβο του προστίμου».

Με οδηγούς που κινούνται σε όλα τα μήκη και πλάτη του δρόμου με πολύ χαμηλή ταχύτητα και που καταφεύγουν στα φρένα του αυτοκινήτου σε κάθε νέα ταμπέλα μείωσης του ορίου ταχύτητας που βλέπουν στο οπτικό τους πεδίο.

Τονίζω ότι δεν πρέπει αυτό να γίνει παντού και πολύ περισσότερο, δεν θα πρέπει να αποτελέσει μήνυμα ανοχής και επαναφοράς της περίφημης «ζούγκλας των δρόμων» για την οποία μιλούσαμε συνεχώς τα προηγούμενα χρόνια.

Μέχρι τότε εμείς θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε από γνωστούς και φίλους ότι «με έπιασαν στην ευθεία του νέους μας δρόμου με 130 χλμ./ώρα αφού είχε όριο 110» ή ακόμα περισσότερο, θα πληθαίνουν συνεχώς οι οπαδοί σχετικών γκρουπ στο Viber και τα λοιπά κοινωνικά δίκτυα, οι οποίοι θα ειδοποιούν ο ένας τον άλλον για την ύπαρξη καμερών και ελέγχων της αστυνομίας, ως μια νέα κλειστή κάστα επανάστασης απέναντι στον ζυγό του μπλόκου.

Περισσότερα για αυτό, στην επόμενη περίοδο διακοπών και στην έξοδο των φετινών Χριστουγέννων…