Ένα από τα πιο εμβληματικά μικρά σπορ αυτοκίνητα της δεκαετίας του ’80, ο «πύραυλος τσέπης» Fiat Uno Turbo, υπήρξε σύμβολο μιας εποχής που η αυτοκίνηση άλλαζε πρόσωπο.

Η Fiat παρουσίασε το Uno Turbo -με βάση το ήδη επιτυχημένο της αυτοκίνητο πόλης- με στόχο να ανταγωνιστεί τις κορυφαίες σπορ εκδόσεις των μικρών αυτοκινήτων της εποχής από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Ήταν η απάντηση στους νέους που αναζητούσαν κάτι πιο γρήγορο, πιο προκλητικό και πιο «δικό τους», χωρίς όμως το κόστος μιας πλήρους σπορ κατασκευής.

Η πρώτη γενιά του Uno Turbo, που κυκλοφόρησε από το 1985 έως το 1989, φορούσε κινητήρα 1.3 λίτρων με ηλεκτρονικό ψεκασμό Bosch και ηλεκτρονική ανάφλεξη Magneti Marelli, αποδίδοντας 105 ίππους.

Με βάρος μόλις 845 κιλών, έτσι, μπορούσε να φτάνει τα 200 km/h τελικής ταχύτητας και να σημειώνει το sprint 0-100 km/h σε μόλις 8,3 δευτερόλεπτα. Μία από τις καινοτομίες του ήταν το ψηφιακό καντράν (προαιρετικά), το οποίο έδειχνε στροφές, ταχύτητα, πίεση και θερμοκρασίες, καθώς και το ‘check panel’ που ειδοποιούσε για προβλήματα σε φώτα, πόρτες, ψύξη και λιπαντικά.

Το αμάξωμα της turbo έκδοσης ξεχώριζε με σπορ πινελιές όπως τα ενσωματωμένα φώτα ομίχλης, τα πλαϊνά μαρσπιέ και τα σπόιλερ. Οι ζάντες ήταν διαμαντέ κοπής 13 ιντσών με ελαστικά χαμηλού προφίλ.

Στο εσωτερικό, μαύρο βελούδο, κόκκινα στοιχεία, μαύρες ζώνες και ένα ιδιαίτερο κρυσταλλικό ρολόι έκαναν τη διαφορά. Αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμα και ο οδηγός της Scuderia Ferrari στη F1 εκείνη την εποχή, Michele Alboreto, είχε δοκιμάσει αυτή την έκδοση στη Jacarepagua της Βραζιλίας και δήλωσε πως με λίγη ακόμα δύναμη θα ήταν κατάλληλη ακόμα και για πίστα.

Το 1989, έκανε την εμφάνισή της η δεύτερη γενιά. Είχε πλέον κινητήρα 1.372 cc με νέο υπερσυμπιεστή Garett T2, απόδοση 116 ίππων και ακόμα καλύτερες επιδόσεις: η επιτάχυνση 0-100 km/h σημειωνόταν τώρα σε 7,7 δευτερόλεπτα.

Ο σχεδιασμός έγινε πιο διακριτικός, και το εσωτερικό πιο άνετο και πολυτελές - με τιμόνι Momo, ηλιοροφή, ηλεκτρικά παράθυρα και απομακρυσμένο κλείδωμα. Παράλληλα, εμφανίστηκαν και σπάνιες παραλλαγές από γνωστούς ιταλικούς οίκους αμαξωμάτων όπως οι Scioneri, Moretti, Giannini και Hormann, που έδιναν στο Uno Turbo χαρακτηριστικά μοντέλων ανώτερης κατηγορίας, όπως Alcantara, ξύλινα ταμπλό και air condition.

Η παραγωγή συνεχίστηκε ως το 1994, και σε κάποιες περιπτώσεις οι ταξινομήσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1995, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στο Punto GT. Μέσα σε μια δεκαετία, το Uno Turbo κέρδισε πάνω από 50.000 οδηγούς και έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που ζούσε με ταχύτητα και ονειρευόταν χωρίς όρια.

Σήμερα, όσα μοντέλα έχουν επιβιώσει σε αυθεντική κατάσταση θεωρούνται περιζήτητα από τους μεσήλικες που έζησαν τη νεότητά τους στα 80s, με αποτέλεσμα οι τιμές για ένα καλοδιατηρημένο Uno turbo να φτάνουν έως και τις 20.000 ευρώ.