Μπορεί σήμερα οι κατασκευαστές να περηφανεύονται για τα αστέρια ασφαλείας που λαμβάνουν τα δημιουργήματά τους στις δοκιμές πρόσκρουσης, όμως στο παρελθόν τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Μπορεί οι petrolheads να λατρεύουν θρυλικά μοντέλα του ένδοξου παρελθόντος, ωστόσο ειδικά στον τομέα της ασφάλειας, υστερούν δραματικά. Πράγμα που απέδειξε η Dekra, στέλνοντας ένα παλιό Volkswagen Golf… στον τοίχο!

Συγκεκριμένα, θέλοντας να αναδείξουν πόσο έχουν αλλάξει τα επίπεδα ασφαλείας στα αυτοκίνητά μας σε σχέση με τη δεκαετία του ’80, χρησιμοποιήσαν ένα Golf δεύτερης γενιάς, μοντέλο που ήταν στην παραγωγή από το 1983 έως το 1992 και το υπέβαλλαν σε μία κλασική δοκιμή πρόσκρουσης σύμφωνα με τα σημερινά στάνταρ του ανεξάρτητου οργανισμού EuroNCAP.

Σε αυτήν, το όχημα χτυπά με το 40% του πλάτους του μπροστινού μέρους σε παραμορφώσιμη μπάρα (που προσομοιώνει τη ζώνη παραμόρφωσης ενός σύγχρονου αυτοκινήτου), με ταχύτητα 64 χλμ./ώρα. Η δοκιμή προσομοιώνει μετωπική σύγκρουση δύο αυτοκινήτων, για παράδειγμα σε μια στροφή όπου το ένα στρίβει αριστερά και το άλλο που έρχεται ευθεία πέφτει πάνω του.

Ενώ για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’80 το Golf II είχε αξιοπρεπή παθητική ασφάλεια –επιβεβαιωμένη από το αμερικανικό crash test της NHTSA– ήδη με τα κριτήρια της δεκαετίας του ’90 η ασφάλειά του θεωρούνταν μέτρια. Άλλωστε, το Golf III του 1991 αποτέλεσε ορόσημο, αφού κατάφερε να περάσει δοκιμή μετωπικής σύγκρουσης στα 56 χλμ./ώρα, με το μισό μπροστινό μέρος να χτυπά σε σταθερό εμπόδιο. Επίσης, σε σχέση με το Golf II, ζύγιζε 150 κιλά παραπάνω.

Όμως οι δοκιμές του EuroNCAP είναι ακόμη πιο αυστηρές και όπως φαίνεται στις φωτογραφίες και το βίντεο που σας παραθέτουμε, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Κατέρρευσε η κολόνα Α, το ταμπλό και ιδιαίτερα το τιμόνι (που φυσικά δεν είχε αερόσακο) εισχώρησαν βαθιά στην καμπίνα. Η ζώνη παραμόρφωσης ήταν υπερβολικά μικρή και το κεντρικό τμήμα πολύ αδύναμο. Αρκεί να δει κανείς τη μεγάλη παραμόρφωση στο μαρσπιέ ή τη μετατόπιση του αριστερού εμπρός τροχού, ο οποίος βρέθηκε ουσιαστικά μέσα στην καμπίνα. Τι θα έκανε αυτό στα πόδια του οδηγού δεν χρειάζεται ανάλυση.

Συγκεκριμένες μετρήσεις επιβράδυνσης δεν υπάρχουν, ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι ο βαθμός τραυματισμού της κεφαλής θα ήταν θανάσιμος – το HIC (Head Injury Criterion) θα ξεπερνούσε κατά πολύ την τιμή 1000, η οποία από τη δεκαετία του ’70 θεωρείται το όριο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο ή τουλάχιστον έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι.

Η τιμή του HIC μειώνεται σημαντικά με τον αερόσακο και τους προεντατήρες ζωνών ασφαλείας. Όμως εδώ δε θα βοηθούσε καν, αφού η μεσαία περιοχή της καμπίνας κατέρρευσε και το περιθώριο επιβίωσης μειώθηκε δραματικά. Και επιβεβαιώθηκε πως η παθητική ασφάλεια αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα στη χρήση ακόμα και των πιο καλοδιατηρημένων παλαιότερων στολιδιών της αυτοκίνησης.