Η ιδιαίτερη πολιτική ρύθμισης της κυκλοφορίας οχημάτων που εφαρμόζει η συγκεκριμένη χώρα, οδηγεί στο να πωλούνται ακόμα και τα πιο συμβατικά μοντέλα σε εξωφρενικά υψηλές τιμές.

Η τελική τιμή ενός μοντέλου καθορίζεται από μια σειρά παραγόντων, όπως οι δαπάνες που έχει πραγματοποιήσει η αυτοκινητοβιομηχανία για την έρευνα, την ανάπτυξη και την παραγωγή του, σε συνδυασμό με το περιθώριο κέρδους που επιδιώκει να αποσπάσει. Η επιλογή αυτή αποτελεί μέρος της στρατηγικής που χαράσσει κάθε εταιρεία ξεχωριστά.

Κάτι ακόμα, όμως, που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την τιμή είναι και το φορολογικό καθεστώς της χώρας πώλησης. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι φόροι στα μεγάλα κυβικά με τα υψηλά τέλη κυκλοφορίας περιορίζουν αρκετά τη ζήτηση σε συγκεκριμένες κατηγορίες, κάνοντας την αγορά οχημάτων με μεγαλύτερους κινητήρες απαγορευτική.

Ωστόσο, υπάρχει μια χώρα όπου η ίδια η άδεια κυκλοφορίας ενός οχήματος θεωρείται είδος πολυτελείας.

Η χώρα αυτή είναι η Σιγκαπούρη, η οποία εφαρμόζει το πιο περιοριστικό σύστημα αγοράς αυτοκινήτου στον κόσμο. Εδώ και 35 χρόνια, για να αποκτήσει κανείς αυτοκίνητο, πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει ένα Πιστοποιητικό Δικαιώματος Ιδιοκτησίας Οχήματος (COE). Το έγγραφο αυτό αποκτάται αποκλειστικά μέσω δημοπρασίας που γίνεται κάθε δύο εβδομάδες και ισχύει για 10 χρόνια.

Το κόστος του COE είναι αστρονομικό, αφού για ένα αυτοκίνητο με κινητήρα που ξεπερνά τα 1,6 λίτρα ή τους 130 ίππους, μπορεί να αγγίξει τα 100.000 ευρώ, ενώ ακόμα και για τα μικρότερα μοντέλα, η τιμή παραμένει απαγορευτική, με την αγορά του πιστοποιητικού να κοστίζει 72.000 ευρώ. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ένα αυτοκίνητο που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θεωρείται «προσιτό», στη Σιγκαπούρη μετατρέπεται σε αγαθό πολυτελείας.

Για παράδειγμα, το Toyota Yaris Cross, που στην Ελλάδα ξεκινά από τα 24.120 ευρώ, στη Σιγκαπούρη κοστίζει πάνω από 121.000 ευρώ. Το ίδιο ισχύει για το Volkswagen Golf που ξεπερνά τα 128.600 ευρώ ή το ηλεκτρικό Citroen C4, με τιμή άνω των 122.000 ευρώ.

Στόχος αυτού του συστήματος είναι ο αυστηρός έλεγχος του αριθμού των αυτοκινήτων στη χώρα. Η κυβέρνηση έχει θέσει ανώτατο όριο τα 950.000 οχήματα συνολικά, γεγονός που περιορίζει την κυκλοφορία και αποτρέπει το κυκλοφοριακό χάος που παρατηρείται σε άλλες ασιατικές μεγαλουπόλεις. Σήμερα, στη Σιγκαπούρη αναλογούν μόλις 11 αυτοκίνητα ανά 100 κατοίκους, ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στον κόσμο.

Ενδεικτικά, ο ετήσιος οικογενειακός μισθός ανέρχεται περίπου στις 83.800 ευρώ, ποσό που δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την αγορά ενός νέου αυτοκινήτου. Έτσι, τα περισσότερα νοικοκυριά στηρίζονται στα δημόσια μέσα μεταφοράς, που είναι ιδιαίτερα αποδοτικά, προσιτά και καλύπτουν ακόμα και τις πιο μακρινές αποστάσεις με εισιτήρια που σπάνια ξεπερνούν τα 2 ευρώ.

Για τις οικογένειες με μικρά παιδιά, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη, καθώς η μετακίνηση με ΜΜΜ δεν είναι πάντα εύκολη και το αυτοκίνητο δίνει μια λύση άνεσης και ασφάλειας. Η λύση στην οποία καταφευγούν οι περισσότερες οικογένειες ειναι αυτή του μεταχειρισμένου, ακόμα όμως και εκεί οι τιμές είναι εξωφρενικές, με ένα Hyundai Elantra, για παράδειγμα, να κοστίζει γύρω στα 50.000 ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, η ιδιοκτησία αυτοκινήτου στη Σιγκαπούρη έχει καταλήξει να αποτελεί προνόμιο των λίγων και σύμβολο κοινωνικού status. Ωστόσο, από κυβερνητικής σκοπιάς, το μοντέλο θεωρείται επιτυχημένο, καθώς η πόλη-κράτος έχει αποφύγει την ασφυξία της κυκλοφορίας, μειώνοντας ταυτόχρονα τους ρύπους και εξασφαλίζοντας ένα μοντέλο αποδοτικής κινητικότητας

Διαβάστε επίσης