Τα χιλιόμετρα στο κοντέρ δεν αποκαλύπτουν πάντα ολόκληρη την αλήθεια, καθώς πίσω τους μπορεί να κρύβεται μια διαφορετική ιστορία για την πραγματική κατάσταση του αυτοκινήτου.

Αν υπήρχε βιβλίο με άγραφους κανόνες για την αγορά μεταχειρισμένου, σίγουρα μία από τις πρώτες φράσεις θα ήταν «πάρε αυτοκίνητο με λίγα χιλιόμετρα». Στον συγκεκριμένο χώρο αυτό μοιάζει όχι απλώς με σύσταση, αλλά με φυσικό νόμο. Όσο λιγότερα γράφει ο χιλιομετρητής, τόσο πιο «σίγουρη» θεωρείται η αγορά. Όμως, με τις τιμές των μεταχειρισμένων να έχουν πάρει την ανιούσα το τελευταίο διάστημα, αρκετοί στρέφονται σε αυτοκίνητα με περισσότερα χιλιόμετρα για να ρίξουν το κόστος.

Καμία από τις δύο επιλογές, ωστόσο, δεν αποτελεί από μόνη της τη σωστή απάντηση, γιατί το ερώτημα «τι να διαλέξω;» δεν είναι τόσο απλό. Οι αριθμοί στο οδόμετρο δεν αποκαλύπτουν όλη την ιστορία, αφού υπάρχουν εξαιρέσεις, παγίδες και «αστικοί μύθοι» που πρέπει να ξεδιαλυθούν.

Η γραμμή ανάμεσα στη «φροντίδα» και την «κακοποίηση» ενός αυτοκινήτου είναι πιο λεπτή απ’ όσο φαίνεται. Υπάρχουν ιδιοκτήτες που φυλάνε μέχρι και τις αποδείξεις από πλυντήρια, ενώ άλλοι θυμούνται το συνεργείο μόνο όταν ανάψει κάποια προειδοποιητική λυχνία.

Αν συγκρίνεις δύο παρόμοια μεταχειρισμένα, η σωστή επιλογή είναι εκείνο με το καλύτερο ιστορικό συντήρησης και όχι απαραίτητα αυτό με τα λιγότερα χιλιόμετρα. Προφανώς, υπάρχει όριο, αφού ένα αυτοκίνητο με 50.000 χλμ. είναι αντικειμενικά πιο ασφαλής επιλογή από ένα άλλο με 300.000 χλμ. Όμως μια διαφορά 10.000 ή 20.000 χλμ. δεν αποτελεί από μόνη της καθοριστικό κριτήριο.

Τα τιμολόγια σέρβις, το βιβλίο συντήρησης ή μια αναφορά από εξειδικευμένες εταιρείες μπορούν να αποκαλύψουν την πραγματική ζωή ενός αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένων πιθανών σοβαρών ατυχημάτων, κάτι που πρέπει να αποφεύγεται ανεξαρτήτως χιλιομέτρων.

Συχνά, ένα σωστό και καλό ιστορικό αξίζει περισσότερο από τον αριθμό στο κοντέρ. Επίσης πριν πέσουν οι υπογραφές, ένας σχολαστικός τεχνικός έλεγχος παραμένει αναντικατάστατος. Σκούρο, πηχτό λάδι, θαμπό ψυκτικό υγρό, ξεραμένα λαστιχάκια και σκασμένες σωληνώσεις μαρτυρούν κακή συντήρηση και φυσικά επερχόμενα έξοδα.

Υπάρχει, όμως, και το αντίθετο σενάριο όπου αυτοκίνητα έμειναν χρόνια παρκαρισμένα και εμφανίζονται στην αγορά με εξαιρετικά χαμηλά χιλιόμετρα. Φαινομενικά είναι ευκαιρία, όμως συχνά κρύβουν φθορές, αφού με την πάροδο του χρόνου, λάστιχα, τσιμούχες και ελαστικά μέρη σκληραίνουν και εμφανίζουν ρωγμές ανεξαρτήτως χρήσης. Όταν το αυτοκίνητο επιστρέψει στην καθημερινότητα, μπορεί να «βγάλει» διαρροές, θορύβους και απρόοπτες ζημιές. Η ειρωνεία είναι ότι αν είχε κάνει περισσότερα, αλλά φυσιολογικά χιλιόμετρα, πιθανότατα δεν θα υπήρχε κανένα θέμα.

Κατά μέσο όρο, ένας οδηγός διανύει 12.000 έως 15.000 χλμ. τον χρόνο. Αν ένα αυτοκίνητο δύο ετών έχει ήδη 60.000 χλμ., τότε μάλλον ήταν «εργαλείο δουλειάς». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαίνει ότι πλησιάζει η ώρα για μεγάλα σέρβις, όπως ιμάντες, ψυκτικό σύστημα ή φρένα, αναλώσιμα που δεν είναι φθηνά.

Αυτό σημαίνει ότι τα χιλιόμετρα σε ένα όχημα πενταετίας συνήθως κυμαίνεται μεταξύ 60.000 και 75.000 χιλιομέτρων, ενώ ένα δεκαετίας βρίσκεται συνήθως στα 120.000 με 150.000. Αν και πάλι οι αριθμοί δεν σημαίνουν τίποτα μόνοι τους, σταστικά και μόνο, η πιθανότητα απροειδοποίητων βλαβών αυξάνεται μετά από 8-10 χρόνια στο δρόμο κι έχοντας διανύσει πάνω από 100.000 χλμ, οπότε κι απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή στον έλεγχο.

Επίσης σημαντικό είναι πώς έχει γράψει τα χιλιόμετρα ένα αυτοκίνητο. Ένα όχημα που κινείται αποκλειστικά στην πόλη έχει ζήσει μποτιλιάρισμα, συνεχείς εκκινήσεις-σταματήματα και υψηλές θερμοκρασίες. Αντίθετα, ένα αυτοκίνητο επαρχίας μπορεί να έχει περισσότερα χιλιόμετρα, αλλά πιο «χαλαρά», σε ανοιχτές διαδρομές. Γι’ αυτό και οι αγγελίες αγαπούν τη φράση «τα χιλιόμετρα έγιναν σε ταξίδια».

Τα χιλιόμετρα, λοιπόν, έχουν σημασία αλλά δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας. Το ιδανικό μεταχειρισμένο είναι αυτό με λογική ένδειξη χιλιομέτρων, πλήρες ιστορικό συντήρησης, χωρίς ατυχήματα και χωρίς μεγάλα κενά χρήσης.

Διαβάστε επίσης