Η αλλαγή των ταχυτήτων δεν είναι σημαντική μόνο στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά και στην καθημερινή μας οδήγηση. Μια δημοφιλής τεχνική που διακρίνει τον έμπειρο οδηγό από τον άπειρο είναι η «μύτη-τακούνι».

Χρησιμοποιείται σε αυτοκίνητα με χειροκίνητο κιβώτιο που έχουν τρία πεντάλ. Τον συμπλέκτη, το φρένο και το γκάζι. Μπορεί να φαίνεται πολύπλοκος τρόπος αλλαγής ταχυτήτων, ωστόσο επιτρέπει το κατέβασμα κατά το φρενάρισμα, χωρίς να πέφτουν πολύ οι στροφές του κινητήρα. Δεν αφορά επίδειξη δεξιοτεχνίας, αφού έτσι βελτιώνεται ο έλεγχος και η σταθερότητα του αυτοκινήτου, καθώς και η επίδοση στην επιβράδυνση, ειδικά στην πιο δυναμική οδήγηση στην πίστα.

Ουσιαστικά λειτουργεί με ταυτόχρονο συντονισμό των δύο ποδιών και με τα τρία πεντάλ. Την στιγμή που έχουμε αποφασίσει να κατεβάσουμε ταχύτητα με το αριστερό πόδι πατώντας το συμπλέκτη, το μπροστινό μέρος του δεξιού ποδιού (τα δάχτυλα) πατάει το φρένο, ενώ η φτέρνα ή το πλαϊνό μέρος του ίδιου ποδιού χρησιμοποιεί και το γκάζι. Αυτό το στιγμιαίο «τσίμπημα» του γκαζιού αυξάνει τις στροφές του κινητήρα ακριβώς πριν επιλεχθεί η χαμηλότερη σχέση.

Με τη συγκεκριμένη τεχνική, το κατέβασμα γίνεται ομαλότερα και πιο ελεγχόμενα. Προστατεύει το κιβώτιο από τη μεγαλύτερη καταπόνηση και προσφέρει στον οδηγό το βέλτιστο έλεγχο του οχήματος. Ιδιαιτέρως στις στροφές μέσα στην πίστα ή σε μια ανάβαση. Το αυτοκίνητο παραμένει σταθερό, η πρόσφυση των ελαστικών είναι στο maximum και η ισχύς είναι άμεσα διαθέσιμη για εκ νέου επιτάχυνση.

Η «μύτη-τακούνι» έχει ταυτιστεί με τα αγωνιστικά οχήματα. Παρ’ όλα αυτά μπορεί να είναι χρήσιμη και στην καθημερινή οδήγηση. Για παράδειγμα στην κατάβαση μεγάλων πλαγιών. Βελτιώνεται ο έλεγχος ταχύτητας και είναι πιο αποτελεσματική η απόδοση των φρένων. Βέβαια χρειάζεται την απαραίτητη εξάσκηση και ίσως… ταλέντο.