Μια λαμπερή και συνάμα ανθρώπινη Αθήνα ξεπηδά μέσα από τα ασπρόμαυρα και έγχρωμα «στοπ καρέ» μιας εποχής την οποία όσοι έζησαν αναπολούν, όχι άδικα, με νοσταλγία.

Οι δρόμοι της Αθήνας δεν ήταν πάντα μουντοί, απροσπέλαστοι, γεμάτοι αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες και ταλαίπωρους οδηγούς. Οι δρόμοι της Αθήνας δεν ήταν πάντα… έγχρωμοι.

Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μπορείς να ανακαλύψεις μια άλλη Αθήνα, πολύ διαφορετική από εκείνη στην οποία ζούμε και αναπνέουμε σήμερα.

Στο κέντρο της πόλης τα νεοκλασικά κτίρια επιτρέπουν στο βλέμμα σου να ταξιδέψει στον ανοιχτό ορίζοντα και στο φως να χαρίσει ακόμα και στις πολυσύχναστες λεωφόρους μια πιο φιλική και ανθρώπινη πτυχή.

Από τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής μπορείς να αφουγκραστείς το συναίσθημα να πλημμυρίζει τους δρόμους, τα σοκάκια, τις πλατείες. Μπορείς να παρατηρήσεις τον χρόνο που κυλλά με έναν αργό, σχεδόν μεθυστικό ρυθμό. Μπορείς να διακρίνεις τα αυθόρμητα χαμόγελα των περαστικών και την περιέργεια με την οποία κοιτούν τον φωτογραφικό φακό.

Η Αθήνα δεν ήταν πάντα η τσιμεντούπολη των 5 εκατομμυρίων κατοίκων και των χιλιάδων προβλημάτων που καθιστούν ακόμα και την παραμικρή μετακίνηση σε πραγματικό Γολγοθά.

Η Αθήνα του 1950 και του 1960 ήταν μια λαμπερή κοσμοπολίτισσα, έτοιμη να θυσιαστεί στον βωμό της αστυφιλίας και της άναρχης δόμησης, η οποία θάμπωσε όχι μόνο τη λάμψη της πόλης αλλά και τα πρόσωπα των κατοίκων της.

Διαβάστε επίσης: