Η συζήτηση για το αν ένας οδηγός οφείλει να αφήσει το τιμόνι καλά κρατεί από τη στιγμή που σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο δεν προκύπτει κάποιος ουσιαστικός περιορισμός.

Μολονότι τα σοβαρά τροχαία ατυχήματα στα οποία εμπλέκονται ηλικιωμένοι οδηγοί -ναι, ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνάει και μάλιστα με γρήγορο ρυθμό- αυξάνονται, ουδείς μοιάζει διατεθειμένος να επιβάλλει κάποιο ηλικιακό όριο, είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αγγίζοντας ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα.

Η αυστηριοποίηση της διαδικασίας ανανέωσης των διπλωμάτων οδήγησης με τη διεξαγωγή επιπλέον εξετάσεων θα μπορούσε να αποτελέσει μια λύση, ωστόσο, στο τέλος της ημέρας τη δύσκολη απόφαση της… αποστράτευσης καλείται να την πάρει ο ίδιος οδηγός, σεβόμενος τη δική του ασφάλεια και των υπολοίπων χρηστών του δρόμου.

Με αυτή τη λογική, κάθε ηλικιωμένος οδηγός θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να αντιληφθεί εγκαίρως εκείνα τα σημάδια που θα του υποδείξουν ότι πρέπει να εγκαταλείψει την οδήγηση, ακόμα κι αν η άδεια που βρίσκεται στα χέρια του παραμένει σε ισχύ.

Το πρώτο σημάδι, το οποίο μάλιστα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι η συχνή εμπλοκή σε ατυχήματα, έστω κι αν αυτά δεν είναι σοβαρά. Η συχνή πρόκληση ατυχημάτων δεν μπορεί να αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, καθώς στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων υποδηλώνει την αδυναμία του οδηγού να χειριστεί με ασφάλεια το όχημα.

Το δεύτερο σημάδι σχετίζεται με την υγεία του οδηγού, καθώς προβλήματα όπως για παράδειγμα στην όραση περιορίζοντας δραματικά την ικανότητα αντίληψης του περιβάλλοντα χώρου.

Εδώ προφανώς η ευθύνη βαραίνει και τους γιατρούς που θα κληθούν να εξετάσουν τον οδηγό, καθώς σε περίπτωση κάποιας ασθένειας που υποβιβάζει την ικανότητα οδήγησης θα πρέπει να δίνεται η κατάλληλη οδηγία ώστε ο οδηγός να διακόψει την αγαπημένη του συνήθεια.

Το τρίτο σημάδι είναι εκείνο της ανασφάλειας που αισθάνεται ο ίδιος οδηγός, βρισκόμενος πίσω από το τιμόνι, αντιλαμβανόμενος την αδυναμία του να ανταποκριθεί επαρκώς ακόμα και σε απλές διαδικασίες.

Ένα ακόμα σημάδι είναι αυτός την ανεξήγητης κόπωσης, ακόμα και σε μικρές διαδρομές ή σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Η αδικαιολόγητη κόπωση, πέρα της κακής φυσικής κατάστασης του οδηγού, μαρτυρά την υπερπροσπάθεια που καταβάλλει ώστε να διατηρήσει υπό έλεγχο το όχημα και το άγχος που τον κυριεύει σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Πέμπτο και τελευταίο σημάδι είναι οι αντιδράσεις του στενού περιβάλλοντας του οδηγού. Συγγενείς και φίλοι ίσως επιχειρήσουν να μας δώσουν μια πιο «καθαρή» εικόνα των πραγματικών δυνατοτήτων, επισημαίνοντας ότι ήρθε η στιγμή να κρεμάσουμε τα «γάντια» μας και να εγκαταλείψουμε την οδήγηση. Η παρέμβαση αυτή θα πρέπει να αξιολογηθεί και αναμφίβολα να μας προβληματίσει.

Διαβάστε επίσης