Πολλοί οδηγοί βασίζονται σε άγραφους «κανόνες» του δρόμου που όμως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρά ατυχήματα, λένε οι ειδικοί της αυτοκίνησης.

Στον χώρο της αυτοκίνησης, οι λανθασμένες αντιλήψεις και η παραπληροφόρηση είναι ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο. Κι αν η άγνοια μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο να αναζητήσει τη σωστή πληροφορία, η ημιμάθεια ενέχει κρυφούς κινδύνους, αφού δημιουργεί την ψευδαίσθηση της γνώσης.

Εξάλλου, το αυτοκίνητο ανέκαθεν λειτουργούσε ως πεδίο για μύθους και αυθαίρετα συμπεράσματα. Άτυπες «αλήθειες», χωρίς τεχνική τεκμηρίωση ή εμπειρική βάση, διαδίδονται από στόμα σε στόμα και τελικά εδραιώνονται, επηρεάζοντας αντιλήψεις και οδηγικές συμπεριφορές με τρόπο που μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος. Για αυτό και εμείς αποφασίζουνε να χαράξουμε το δρόμο της αλήθειας και να σας παρουσιάσουμε τους 10 μεγαλύτερους μύθους γύρω από το αυτοκίνητο που πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε όλοι

Ένα από τα πιο διαδεδομένα λάθη είναι η πεποίθηση ότι το δυνατό και συνεχόμενο πάτημα των φρένων είναι ασφαλές. Ωστόσο, σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτή η πρακτική μπορεί να προκαλέσει σημαντική απώλεια ελέγχου, και πολύ περισσότερο σε παλαιότερα οχήματα χωρίς σύστημα ABS, καθώς οι τροχοί ενδέχεται να μπλοκάρουν. Αλλά ακόμα και με ABS, το απότομο φρενάρισμα σε βρεγμένο οδόστρωμα μπορεί να οδηγήσει σε σπινάρισμα ή ακόμα και περιστροφή του οχήματος.

Ένας δεύτερος μύθος αφορά τη χρήση των αλάρμ αντί για τα φώτα ομίχλης. Ορισμένοι οδηγοί θεωρούν πως τα αλάρμ είναι πιο ορατά , όμως στην πραγματικότητα προκαλούν σύγχυση στους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου, που δεν μπορούν να καταλάβουν αν το όχημα κινείται ή είναι σταματημένο. Όπως εξηγούν οι ειδικοί, «ειδικά τη νύχτα, τα σταθερά φώτα μπροστά και πίσω αποτυπώνουν καθαρά το περίγραμμα του αυτοκινήτου, ενώ τα αναβοσβήνοντα φώτα όχι. Το ίδιο ισχύει και στη βροχή, αφού απαιτείται η χρήση μεσαίων φώτων, ακόμη και την ημέρα. Τα αλάρμ είναι σχεδόν αόρατα και δεν βοηθούν».

Ένας ακόμη διαδεδομένος μύθος είναι ο λεγόμενος «κανόνας των τριών δευτερολέπτων», δηλαδή ότι ο οδηγός πρέπει να διατηρεί απόσταση ασφαλείας τέτοια ώστε να μπορεί να τη διανύσει σε τρία δευτερόλεπτα. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτός ο χρόνος συχνά δεν επαρκεί, ιδιαίτερα σε συνθήκες βρεγμένου οδοστρώματος, ή σε υψηλές ταχύτητες. Για παράδειγμα, σε ταχύτητα 120 χλμ./ώρα, τα τρία δευτερόλεπτα αποτελούν το ελάχιστο αποδεκτό όριο και ενδέχεται να μην είναι αρκετά, ιδίως όταν μπροστά κινείται ένα SUV που περιορίζει την ορατότητα. Γι’ αυτό και συνιστάται μεγαλύτερη απόσταση, ειδικά τη νύχτα ή κατά την προσπέραση φορτηγών.

Εξίσου λανθασμένη είναι η άποψη πως η τετρακίνηση αποτρέπει την ολίσθηση. Στην πραγματικότητα, η τετρακίνηση βοηθά κυρίως στην εκκίνηση και την επιτάχυνση, όχι στο φρενάρισμα ή στις απότομες στροφές σε παγωμένο ή γλιστερό δρόμο, καταστάσεις που ενέχουν σοβαρούς κινδύνους.

Τέλος, οι ειδικοί καταρρίπτουν και τον μύθο που ισχύει κατά τα μέγιστα στην χώρα μας και λέει ότι οι έμπειροι οδηγοί μπορούν να ελέγχουν πλήρως κάθε κατάσταση. Παρότι η εμπειρία βοηθά στην πρόβλεψη ενδεχόμενων κινδύνων, οι νόμοι της φυσικής και της μηχανικής ισχύουν για όλους. «Πολλά ατυχήματα γίνονται επειδή ο οδηγός σκέφτηκε: "το ‘χω", αλλά τελικά δεν το είχε», καταλήγουν οι ειδικοί.

Διαβάστε επίσης