Ο «Δρόμος του Θανάτου» στη Βολιβία θεωρείται από πολλούς ως η πιο επικίνδυνη διαδρομή στον κόσμο, με εκατοντάδες ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους εκεί κάθε χρόνο.

Πρόκειται για τον Camino de la Muerte, έναν χωμάτινο άξονα μήκους περίπου 60 χιλιομέτρων που συνδέει τη Λα Παζ με την Κορόικο, σκαλισμένο στις απότομες πλαγιές των Άνδεων.

Η διαδρομή του φημίζεται για τους κάθετους γκρεμούς που ξεπερνούν τα 600 μέτρα, τις συνεχείς φουρκέτες, τις «τυφλές» στροφές και το ελάχιστο πλάτος που σε σημεία δεν υπερβαίνει τα τρία μέτρα, καθιστώντας την ταυτόχρονα συναρπαστική και θανάσιμα επικίνδυνη.

Οι κατολισθήσεις, η ομίχλη και οι καταρρακτώδεις βροχές που συχνά συνοδεύουν το τοπίο εντείνουν ακόμη περισσότερο την αίσθηση κινδύνου, με την έλλειψη προστατευτικών κιγκλιδωμάτων να αφήνει τους οδηγούς εκτεθειμένους σε κάθε λάθος κίνηση.

Η ιστορία του δρόμου ξεκινά το 1935, όταν αιχμάλωτοι πολέμου από την Παραγουάη, μετά τη λήξη του Πολέμου του Τσάκο, εξαναγκάστηκαν από τις αρχές να προχωρήσουν σε καταναγκαστικές ενέργειες κατασκευής του δρόμου, ο οποίος θα ένωνε την πόλη Γιούνγκας με τη Λα Παζ. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών πέθαναν κατά τη διάρκεια των εργών, ενώ χιλιάδες ήταν και οι οδηγοί και επιβάτες έχασαν τη ζωή τους τα επόμενα χρόνια κατά την προσπάθεια τους να τον διασχίσουν.

Πλήρως κατατοπιστικοί είναι οι επίσημοι αριθμοί, αφού μέχρι το 2007, όταν εγκαινιάστηκε ένας νέος ασφαλτοστρωμένος αυτοκινητόδρομος ως εναλλακτική διαδρομή, οι απώλειες έφταναν τους 200 με 300 νεκρούς ετησίως. Παρόλα αυτά, για δεκαετίες, ο Δρόμος του Θανάτου αποτελούσε τη μοναδική δίοδο για τη μεταφορά αγαθών από τα υψίπεδα της πρωτεύουσας προς τα χαμηλότερα τμήματα της χώρας.

Σημειώνεται δε πως στον εν λόγω δρόμο, εκτός από αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, κινούνταν ακόμη και τεράστια φορτηγά και λεωφορεία, γεγονός που καθιστούσε τη διέλευση ακόμη πιο επικίνδυνη.

Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ στη Βολιβία η κυκλοφορία πραγματοποιείται κανονικά από την δεξιά πλευρά, στον συγκεκριμένο δρόμο οι οδηγοί υποχρεώνονταν να κινούνται πάντα αριστερά, ώστε να έχουν καλύτερη ορατότητα του τροχού δίπλα στον γκρεμό.

Σήμερα, παρά την ύπαρξη ασφαλέστερης παράκαμψης, ο Δρόμος του Θανάτου παραμένει ανοιχτός, έχοντας πλέον εξελιχθεί σε τουριστικό προορισμό. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, έχει μετατραπεί σε πόλο έλξης για χιλιάδες ταξιδιώτες που επιδιώκουν την απόλυτη δόση αδρεναλίνης.

Η κατάβαση με mountain bike αποτελεί τη δημοφιλέστερη επιλογή, με δεκάδες εταιρείες να οργανώνουν εκδρομές που περιλαμβάνουν ενοικίαση ποδηλάτων, εξοπλισμό ασφαλείας και οχήματα υποστήριξης. Η διαδρομή ξεκινά από τα 3.660 μέτρα υψόμετρο στην Λα Παζ και καταλήγει στα τροπικά υψόμετρα της Κορόικο, με μια πτώση άνω των 3.000 μέτρων μέσα σε μία μόνο μέρα.

Το τοπίο εναλλάσσεται συνεχώς, από τα παγωμένα βουνά έως τα καταπράσινα δάση, δημιουργώντας μια εμπειρία που συνδυάζει διαφορετικές μεταξύ τούς άλλα απολύτως έντονες συγκινήσεις. Για πολλούς τουρίστες η κατάβαση αποτελεί ζήτημα προσωπικής υπέρβασης, ενώ για άλλους μια σπάνια ευκαιρία να ζήσουν την ιστορία της Βολιβίας μέσα από έναν ιστορικό δρόμο που καθόρισε ένα μάλλον σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας της.

Ακόμα και σήμερα, και παρά την εντυπωσιακή μείωση των θανατηφόρων περιστατικών μετά τη δημιουργία της παράκαμψης, οι αριθμοί παραμένουν ανησυχητικοί, αφού κάθε χρόνο εξακολουθούν να χάνονται 30 έως 40 ζωές, αρκετές από αυτές ποδηλατών που υποτιμούν τη δυσκολία της διαδρομής.

Οι μαρτυρίες όσων έχουν ζήσει την εμπειρία μιλούν για ένα μείγμα τρόμου και γοητείας. Ορισμένοι περιγράφουν την αίσθηση ότι βρίσκονται συνεχώς ένα βήμα από τον γκρεμό, άλλοι εστιάζουν στη μαγεία του τοπίου που κόβει την ανάσα, ενώ δεν λείπουν και όσοι δηλώνουν ότι η κατάβαση στον Δρόμο του Θανάτου αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες άλλα έντονες «περιπέτειες» που έχουν περάσει.

Διαβάστε επίσης