Ένα πρόσφατο viral post στα κοινωνικά δίκτυα επαναφέρει στο προσκήνιο παλιές και συχνά συνωμοσιολογικές  θεωρίες για τη μετατροπή των πλαστικών αποβλήτων σε καύσιμα.

Αυτή τη φορά, στο επίκεντρο της συζήτησης βρίσκεται ο Julian Brown, ένας συγκολλητής από τις ΗΠΑ, ο οποίος, σύμφωνα με αναρτήσεις στην κοινωνική πλατφόρμα Χ (πρώην Twitter), φέρεται να ανέπτυξε μια επαναστατική τεχνολογία μετατροπής πλαστικού σε καύσιμο, ενώ στην συνέχεια, όπως οι διάφορες θεωρίες συνομωσίας εξιστορούν σε ανάλογες περιπτώσεις (όπως, για παράδειγμα, τους φερόμενους ως εφευρέτες αυτοκινήτων που κινούνται με νερό), «εξαφανίστηκε» μυστηριωδώς λίγο αργότερα. Πόση αλήθεια, όμως, υπάρχει σε αυτή την ιστορία;

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η διαδικασία της πυρόλυσης, δηλαδή η θερμική αποσύνθεση των πλαστικών σε απουσία οξυγόνου, με σκοπό την παραγωγή αερίων, υγρών καυσίμων και στερεών καταλοίπων ,δεν είναι ούτε νέα ούτε άγνωστη.

Eρευνάται επιστημονικά εδώ και δεκαετίες, ενώ ήδη από το 2005 υλοποιούνταν πιλοτικά προγράμματα στον τομέα αυτό στις Φιλιππίνες. Το 2013, η μαλαισιανή Syngas Sdn Bhd κατέθεσε πατέντα για ανάλογη τεχνολογία, ενώ το 2016 δημοσιεύτηκε σχετική επιστημονική ανασκόπηση στο περιοδικό Energy Conversion and Management.

Ο Julian Brown, που σύμφωνα με τελευταία ενημέρωση παραμένει απολύτως καλά στην υγεία του, όπως δήλωσε η μητέρα το διαψεύδοντας τις φήμες περί «εξαφάνισης», ίδρυσε το 2023 την εταιρεία Naturejab, με στόχο την ανάπτυξη μικρών αντιδραστήρων πυρόλυσης που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια και μικροκύματα.

Η καινοτομία του δεν έγκειται στην ίδια την τεχνολογία, αλλά στον τρόπο που αυτή εφαρμόζεται, αφού σχεδίασε ένα αρθρωτό και συμπαγές σύστημα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και σε απομακρυσμένες περιοχές χωρίς ενεργειακές υποδομές. Μάλιστα, έλαβε σχετική επιχορήγηση για την ιδέα του.

Με άλλα λόγια, η συμβολή του Brown είναι υπαρκτή, αλλά δεν πρόκειται για «ανακάλυψη» ούτε για κάτι που θα δικαιολογούσε υποψίες συνωμοσίας ή απόκρυψης. Η πρότασή του αφορά τη βελτίωση της πρόσβασης σε μια υπάρχουσα τεχνολογία, με περιβαλλοντικά και πρακτικά οφέλη, και όχι κάποια «θαμμένη» επανάσταση στην παραγωγή ενέργειας.

Στο τεχνικό κομμάτι, κατά την πυρόλυση, τα πλαστικά θερμαίνονται σε θερμοκρασίες από 300 έως 900 βαθμούς Κελσίου, μετατρέπονται σε αέρια, υγρά και στερεά υπολείμματα, και παράγουν καύσιμα όπως πετρέλαιο, αέρια υδρογονάνθρακες και στερεό άνθρακα.

Τα υγρά προϊόντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εναλλακτικά καύσιμα diesel, ενώ τα αέρια συχνά αξιοποιούνται για την τροφοδοσία του ίδιου του αντιδραστήρα, καθιστώντας τη διαδικασία ενεργειακά πιο αυτάρκη.

Η πυρόλυση δεν απαιτεί φιλτράρισμα ή καθαρισμό των πλαστικών σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο άλλες τεχνικές, γεγονός που την καθιστά κατάλληλη και για μη ανακυκλώσιμα πλαστικά απορρίμματα. Βέβαια, παρά τα σημαντικά πλεονεκτήματα, φέρει και σημαντικές προκλήσεις.

Η ενεργειακή κατανάλωση της διαδικασίας μπορεί να είναι υψηλή, ιδιαίτερα αν δεν χρησιμοποιούνται ανανεώσιμες πηγές, ενώ η ποιότητα των τελικών προϊόντων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη σύνθεση και την καθαρότητα των αποβλήτων. Παράλληλα, ενδέχεται να παραχθούν ρυπογόνες ουσίες όπως πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες και βαρέα μέταλλα, τα οποία απαιτούν αυστηρή διαχείριση.

Διαβάστε επίσης