Δυναμικός σχεδιασμός, σπορτίφ οδική συμπεριφορά και άφθονοι χώροι στο εσωτερικό. Όποιος αναζητά αυτά τα χαρακτηριστικά, έχει ενδεχομένως συχνά στο μυαλό του και το Opel Astra.

Το best seller της συνδυάζει αρμονικά, όλα αυτά τα στοιχεία και μια επιλογή κινητήρων (συμπεριλαμβανομένης της ηλεκτρικής έκδοσης, καθώς και της κορυφαίας GSe με τους 225 ίππους και τα 360 Nm ροπής) που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο της εταιρείας.

Πριν από 50 ολόκληρα χρόνια όμως, όποιος αγοραστής επιζητούσε τις παραπάνω… αρετές, έψαχνε να δει το Ascona ή το Manta. Η δεύτερη γενιά και των δύο μοντέλων παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1975 στην Φρανκφούρτη. Μοιράζονταν την ίδια βάση, αλλά απευθύνονταν σε διαφορετικό κοινό.

Η πρώτη γενιά έχτισε γερά τα θεμέλια για την εμπορική τους επιτυχία. Έχοντας λανσαριστεί το 1970, το Ascona έκλεισε το κενό που υπήρχε ανάμεσα στο Kadett και το Record, ενώ το πιο σπορ Manta έγινε σύντομα ένα από τα λατρεμένα παιδιά της Opel. Και τα δύο, πολύ γρήγορα κέρδισαν φανατικούς φίλους ανά την υφήλιο.

Το νέο Ascona ήταν πιο ευρύχωρο πια, με μεγαλύτερο μήκος κατά 20 εκατοστά και φαρδύτερο αμάξωμα κατά 4 εκατοστά. Το μεταξόνιο αυξήθηκε σχεδόν 9 εκατοστά, σε σχέση με πριν. Εν τω μεταξύ το ενισχυμένο πλαίσιο, τα φαρδύτερα μετατρόχια και η πίσω κίνηση, διασφάλισαν άνεση για τους επιβάτες στην καμπίνα, ευχάριστο ταξίδι και ισορροπημένο χειρισμό από τον οδηγό.

Το Manta δεύτερης γενιάς ξεχώριζε εμφανισιακά από το μεγάλο του καπό, τις γενναιόδωρες επιφάνειες τζαμιών και τους ορθογώνιους προβολείς. Διέθετε ένα ενσωματωμένο roll bar στο εσωτερικό, μπορούσε να φιλοξενήσει έως 5 επιβάτες και ήταν ιδιαίτερα οικονομικό στην κατανάλωση βενζίνης.

Σπουδαία στιγμή στην ιστορία των αυτοκινήτων ήταν φυσικά η δημιουργία και των αγωνιστικών 400. Με κινητήρα 2,4 λίτρων και ισχύ 144 ίππων, δισκόφρενα και στον πίσω άξονα και κιβώτιο 5 σχέσεων, το Ascona 400 ήταν το όχημα με το οποίο ο Walter Rohrl κέρδισε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 1982. Στην περίπτωση του Manta 400 που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, η ιπποδύναμη ανέβηκε στους 280 ίππους! Εν έτει 1983, με ένα τέτοιο όχημα, οι Erwin Weber και Gunter Wagner κατέκτησαν το γερμανικό πρωτάθλημα, ενώ στη Γαλλία συνέβη το ίδιο με τον Guy Frequelin.