Από τη στιγμή που βγήκε από το εργοστάσιο, το ιταλικό superbike παρέμεινε στο εργοστασιακό κιβώτιο μεταφοράς, διατηρούμενο σε άψογη κατάσταση.

Το 1999, η Ducati παρουσίασε την 996 ως διάδοχο της θρυλικής 916. Ωστόσο, η νέα μοτοσυκλέτα δεν ήταν απλώς μια ανανέωση, αλλά ήθελε να φέρει μια μικρή επανάσταση. Στόχος ήταν να διατηρηθούν τα στοιχεία που έκαναν την προκάτοχο της μοναδική, η οποία είχε αλλάξει τα δεδομένα στα superbikes, ενώ παράλληλα να εξελιχθεί σε κρίσιμους τομείς.

Η 916 έφερε την υπογραφή του Massimo Tamburini και είχε ξεχωριστά χαρακτηριστικά, όπως την εξάτμιση κάτω από τη σέλα, το μονόμπρατσο ψαλίδι και τις επιθετικές γραμμές στο «κουστούμι» της. Το 1998, όταν ήρθε η ώρα της εξέλιξης, η Ducati διατήρησε το ίδιο στυλ, αλλά άλλαξε σημαντικά τον κινητήρα, παρουσιάζοντας έναν νέο, ανασχεδιασμένο 996 κ.εκ., βασισμένο στον δικύλινδρο V κινητήρα της 916 SPS.

Αν και εξωτερικά ήταν σχεδόν πανομοιότυπος, ο νέος κινητήρας διέθετε κύλινδρο με μεγαλύτερη διάμετρο, νέες κυλινδροκεφαλές και βελτιωμένο σύστημα ψύξης. Το αποτέλεσμα ήταν περισσότερη ροπή στις μεσαίες στροφές και πιο ομαλή απόδοση ισχύος, κάτι που εκτιμήθηκε τόσο από καθημερινούς αναβάτες όσο και από αγωνιζόμενους.

Το πλαίσιο υπέστη μικρές αλλά ουσιαστικές βελτιώσεις, προσφέροντας αυξημένη ακαμψία και πιο «κοφτερό» χειρισμό, χωρίς να θυσιάζεται η σταθερότητα. Η βασική 996 απέδιδε περίπου 112 ίππους και εφοδιαζόταν με αναρτήσεις Showa εμπρός και πίσω, φρένα Brembo και τον χαρακτηριστικό ξηρό συμπλέκτη της Ducati, ενώ προσφερόταν στις εκδόσεις Biposto (διπλής σέλας), Monoposto (μονοθέσια), 996S και φυσικά στην 996 SPS,την πιο σκληροπυρηνική εκδοχή του μοντέλου.

Η Ducati 996 SPS (Sport Production Special) δεν ήταν απλώς μια δυνατότερη έκδοση, αλλά ένα πλήρως ομολογκαρισμένο μοντέλο, σχεδιασμένο για να επιτρέψει στην 996 να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike. Κατασκευάστηκε σε περιορισμένο αριθμό και διέθετε κινητήρα με μπιέλες τιτανίου, μεγαλύτερες βαλβίδες, ελαφρύτερο στρόφαλο και διαφορετικά προφίλ εκκεντροφόρων. Η ισχύς άγγιζε τους 126 ίππους (στην ευρωπαϊκή έκδοση), με ανάλογη αύξηση στη ροπή.

Οι αναρτήσεις Ohlins (μπροστινά πιρούνια και πίσω μονό αμορτισέρ) αντικατέστησαν τις μονάδες Showa, αν και στα πρώτα μοντέλα του 1999 συναντάμε πιρούνια Showa και πίσω αμορτισέρ Ohlins. Οι ζάντες Marchesini όχι μόνο προσέθεταν στυλ, αλλά μείωναν και το συνολικό βάρος της μοτοσυκλέτας, με το σύνολο να ολοκληρωνόταν με εξαρτήματα από ανθρακόνημα και εξάτμιση Termignoni.

Το 2001, η Ducati παρουσίασε την 996R, η οποία αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα του μοντέλου πριν την έλευση της 998. Με την 996 SPS, η ιταλική εταιρεία κατέκτησε τον τίτλο στο WSBK το 1999, ενώ με την 996R ολοκλήρωσε τον κύκλο της, κατακτώντας τον τίτλο και το 2001.

Τα παραπάνω καθιστούν την Ducati 996 SPS μια από τις πιο περιζήτητες superbikes όλων των εποχών, ενώ ακόμα και σήμερα, αποτελεί φετίχ για συλλέκτες σε όλο τον κόσμο.

Ένας τέτοιος θησαυρός βρισκόταν στην κατοχή ενός Σουηδού συλλέκτη, ο οποίος την πούλησε σε έναν Ιταλό έμπορο. Η συγκεκριμένη Ducati 996 SPS του 1999 προσφέρεται πλέον προς πώληση, και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο εργοστασιακό κιβώτιο μεταφοράς, βλέποντας «το φως του ήλιου» για τελευταία φορά όταν βγήκε από τη γραμμή παραγωγής.

Το οδόμετρο της γράφει μόλις 2 χιλιόμετρα, ενώ συνοδεύεται από όλα τα απαραίτητα που αυξάνουν περαιτέρω την αξία της όπως βιβλίο συντήρησης, ανταλλακτικά, εργαλειοθήκη, κάλυμμα και απόδειξη αγοράς.

Αν και το συγκεκριμένο μοντέλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο εντός πίστας, πολλοί θα ήθελαν να το έχουν στο γκαράζ τους, όχι μόνο σαν απλό όχημα, αλλά ως κομμάτι της ιστορίας της μοτοσυκλέτας.

Διαβάστε επίσης