Τα τελευταία χρόνια δεν είχα γράψει λέξη τέτοια μέρα. Σήμερα ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που είδα στο κινητό μου ήταν μία φωτογραφία του και… σα να ήθελα να του μιλήσω.

Δεν είναι κάποιος άγνωστος, είναι άνθρωπός μου ο Michael Schumacher. Άνθρωπός μας. Με αυτόν μεγαλώσαμε. Με αυτόν αγαπήσαμε τη Formula 1 – ακόμα κι όσοι το έκαναν επιλέγοντας να τον μισούν.

Για μένα, αφαιρώντας από την εξίσωση εν ενεργεία οδηγούς, είναι ο πιο επιδραστικός που έπιασε τιμόνι. Ναι, πιο επιδραστικός από τον Ayrton Senna. Χέστηκα για τα καλύτερος/χειρότερος, όποιος εξακολουθεί να μπαίνει σε αυτό το φαύλο κύκλο, είναι σαν τους σκύλους που κυνηγούν τις ουρές τους. Ας κάνει σβούρες στο διηνεκές.

Όμως ο Schumi είναι αυτός που έφερε και την πρώτη, τόσο μεγάλη πόλωση στο κοινό.
Ο Schumi είναι αυτός που «έχτισε» τη φιλοσοφία μίας ομάδας γύρω από έναν οδηγό.
Ο Schumi είναι αυτός που Μάρτιο-Νοέμβριο μόνο οδηγούσε. Πίστα, αγώνα. Πίστα, δοκιμές. Ανάμεσα, γυμναστήριο. Και ξανά πίστα.

Δεν θα σταθώ σε αριθμούς, δεν μετράω με νούμερα ή συγκυρίες την αξία. Υπάρχει όμως έστω ένας από όσους διαβάζουν τούτα τα λόγια, που δεν θυμάται έστω έναν αγώνα του; Έστω μία στιγμή; Μία νίκη; Μία μάχη;

Ήμουν κάθετος και είμαι ακόμα, πως η οικογένειά του έχει κάθε δικαίωμα να ακολουθήσει την οδό της ιδιωτικότητας. Να σηκώσει στους δικούς της ώμους το βάρος της σημερινής εικόνας του Schumi.

Ναι, θα ήθελα να ξέρω. Ναι, θα ήθελα όσο τίποτα να τον δω. Όμως εγώ κι εσύ θυμόμαστε το λιοντάρι στα κόκκινα (ή τα ασημί). Τον στραβοτσάγουλο μαχητή που δεν γνώριζε τι πάει να πει ήττα.

Μήπως όμως τελικά, δεν θέλω να τον δω ηττημένο; Δεν ήταν κυνήγι με το χρονόμετρο, δεν ήταν κοκορομαχία με αντίπαλο, ήταν παιχνίδι με τη μοίρα. Ποιος να τα βάλει μαζί της; Πώς να τη νικήσει;

Τουλάχιστον επτά φορές έως τώρα, έχω διορθώσει το χρόνο στο γραπτό μου. Από το ασυναίσθητο παρελθοντικό, στον ενεστώτα. Πέρασαν δώδεκα χρόνια, είναι πολλά γαμώτο. Και ταυτόχρονα ελάχιστα έναντι των άπειρων «γιατί;» που στριφογυρνούν στο μυαλό μου λες και είναι σε μία πίστα σκέψεων. Γύρο με το γύρο, χρόνο με το χρόνο. Γιατί;

Δεν σκοπεύω να καταλήξω κάπου, πληκτρολογώ και δακρύζω, δεν μου είναι εύκολο. Δεν ΕΙΣΑΙ ένας οδηγός, είσαι άνθρωπός μου. Άνθρωπός μας. Ήθελα απλά να ξέρεις πως σε σκεφτόμαστε ρε Michael.

#KeepFighting